O filmie

Young-Chan jest głuchoniemy od urodzenia. Mówi o sobie "na początku była ciemność i cisza. I ciemność i cisza były bogiem. Kiedy się pojawiłem obie przyszły do mnie”. Young-Chan miał problemy z przystosowaniem się do życia w społeczeństwie, dopóki nie poznał Soon-Ho. Ona również jest niepełnosprawna. Doskonale wie, że samotność to nie tylko psychiczny, ale i fizyczny ból istnienia.

Pobrali się, a Young-Chan komunikuje się ze światem poprzez swoją partnerkę. Porozumiewają się za pomocą dotykania swoich palców i dzięki temu mogą wyrażać uczucia i potrzeby. Przypomina to delikatne granie na pianinie. W ten sposób bohater filmu żyje niczym ślimak, poznając świat poprzez dotyk.

Gdy Young-Chan nauczył się czytać za pomocą brajla, jego nadzieje i marzenia szybko zaczęły rosnąć. Ma szereg nowych życiowych planów. Chce napisać książkę i dalej się rozwijać.

Styl filmu jest idealnie dostosowany do tempa życia Young-Chana. Obserwujemy jak para zmienia wspólnie żarówkę, przyjmuje gości, ćwiczy teatralne role, czyta książkę lub zjeżdża na sankach. Sceny codziennego życia przeplatane są poetyckim głosem głównego bohatera, który odkrywa przed nami tajemnicę życia bez możliwości widzenia i słyszenia. Przyznaje, że czuje się jak astronauta na Ziemi, co jednak wcale nie oznacza, że pojęcie piękna jest mu obce. Gdy dotyka kory drzewa, przesypuje ręką piasek, czy rozmazuje paznokciem krople deszczu na szybie, nie tylko przybliża nam swój specyficzny sposób odczuwania, lecz również pokazuje, że można cieszyć się życiem bez względu na fizyczną lub psychiczną ułomność.

Wybrane nagrody i festiwale /Selected festivals and awards: 2011- IDFA, Nagroda Główna/International Documentary Festival Amsterdam, Main Award