O filmie

„Oto skąd się wziął materiał do mojego filmu. W pewnym studiu przez cztery dni pracowano nad zdjęciem, które miało być zamieszczone na rozkładówce „Playboya”. Pismo zajmuje się kulturą, samochodami, pewnym określonym stylem życia. Być może cały ten kram jest tylko po to, aby ubrać nagą kobietę. Może jest ona lalką do ubierania. Naga kobieta w środku jest słońcem, wokół którego obraca się cały system - kultura, interesy, życie. (Pod słońce nie można ani patrzeć, ani filmować). Można sobie wyobrazić, że ludzie, którzy przystępują do zrobienia tak doniosłego zdjęcia, czynią to z taką starannością, powagą i odpowiedzialnością, jak gdyby musieli rozszczepić uran. Wokół nagiej dziewczyny z rozkładówki „Playboya” krążą dziś drukarnie i wydawnictwa, biura ogłoszeniowe, hotele i kluby, Drogi Mleczne z milionów dolarów, komercyjny kosmos. Co miesiąc nowa dziewczyna pojawia się w punkcie centralnym. Punkt jest nierozciągliwy i niewidoczny. I my to właśnie sfilmowaliśmy” - Harun Farocki.