O filmie

Jesień 1989 pozostała w naszej pamięci jako sekwencja spektakularnych wydarzeń: Praga, Berlin, Bukareszt. Historia działa się na naszych oczach. Oglądaliśmy rewolucje. Najpełniejszy scenariusz rewolucji dostarczyła Rumunia, łącznie z jednością miejsca i czasu. Wszystko rozegrało się w ciągu zaledwie dziesięciu dni tylko w dwóch miastach. Powstanie narodowe, obalenie władzy, egzekucja dokonana na panujących. Po pierwszych rozruchach w Timiszoarze, kiedy to rządowi udało się jeszcze odizolować miasto od reszty kraju, doszło do przewrotu w Bukareszcie, uwiecznionego kamerami. Tamtejsza stacja telewizyjna została zajęta przez demonstrantów. Przez ok. 120 godzin nadawała bez przerwy, ustanawiając nowe miejsce wydarzeń historycznych - studio telewizyjne. Między 21.12.1989 (ostatnie przemówienie Ceausescu) a 26.12.1989 (pierwsze sprawozdanie telewizyjne z jego procesu), kamery niemal w całości zarejestrowały wydarzenia w najważniejszych miejscach Bukaresztu. Środek przekazu, dominujący w danym okresie, zawsze kształtował historię. A już na pewno europejską nowożytność. Wiadomo, że wiek XX jest wiekiem filmu. Ale dopiero kamera wideo, która dysponuje szerszymi możliwościami, jeśli chodzi o czas nagrania i mobilność, może udoskonalić proces „filmowania” historii. Film „Wideogramy rewolucji” jest prowokacją. Niekoniecznie widać to na pierwszy rzut oka, chociaż tytuł brzmi dość niezwykle, jak na film wyświetlany w kinach. Pojęcie „wideogram”, zawarte w tytule, oznacza to, co aparatura wideo zarejestrowała na taśmie. Film porywa widza w wir obrazów rumuńskiej rewolucji, a jednocześnie zmusza go do zachowania dystansu wobec nich.