O filmie

Cegły to kawałki gliny, ale i dźwiękowe próbki społeczeństw. Cegły to po prostu bardzo grube płyty muzyczne. Podobnie jak płyty, pojawiają się one w seriach, ale każda cegła jest nieco inna - not just a brick in the wall* - nie jest po prostu zwykłą cegłą w murze. Cegły tworzą przestrzenie, organizują relacje i gromadzą o nich wiedzę. Wydają z siebie dźwięki, po których można poznać, czy się do czegoś nadają, czy nie. Przemierzając różne kultury produkcji cegieł, film Haruna Farockiego przedstawia je „dla” porównania, uszom i oczom dla refleksji, nie zaś „w” porównaniu, nie jako przeciwstawienie kultur. Farocki pokazuje place budów wraz z ich kolorystyką, ruchem, odgłosami. Bez komentarza. Dwadzieścia śródtytułów w ciągu sześćdziesięciu minut objaśnia niektóre procesy pracy w ich czasowości. Film pokazuje, że określone sposoby produkcji muszą trwać i że istnieją kultury, które krystalizują się dzięki temu trwaniu.

*(nawiązanie do piosenki zespołu Pink Floyd „Another Brick in the Wall” z albumu „The Wall”).