O filmie

Nie ma już człowieka pracy. Pozostał robotnik - ktoś gorszy, ktoś, komu się nie udało. Ktoś, komu praca nie daje godności, lecz ją odbiera. Przyzwyczajeni do wygodnego życia, coraz częściej zapominamy, jak ciężką pracę może wykonywać człowiek. Rezygnując z odautorskiego komentarza, Michael Glawogger w wysmakowanych obrazach rejestruje nieludzki wysiłek współczesnych zapomnianych bohaterów. Niezwykłe zdjęcia oraz muzyka Johna Zorna powodują, że ten film zmienia się w monumentalne, nasycone emocjami dzieło.

Dzisiejszym robotnikom nie towarzyszą pochwalne pieśni. Mogą jedynie wspierać się nawzajem pocieszeniem, że praca, nawet ponad siły, jest lepsza, niż żadna… Film przedstawia pięć portretów ciężkiej fizycznej pracy – coraz mniej widocznej w zmechanizowanym świecie XXI wieku.

W 1935 roku radziecki górnik - Aleksiej Stachanow, stał się bohaterem ludzi pracy. Ustanowił rekord nie do pobicia - 102 tony węgla w czasie jednej zmiany. Niespotykany wyczyn zapewnił mu wieczną chwałę. Stał się legendą. Jego imieniem nazwano miasto w Donbasie, jak również cały ruch. Postawiono mu także pomnik.

Krasnyj Łucz, Ukraina. Dzisiaj Tatiana, Wołodia i Wasilij pracują nieopodal miejsca, gdzie padł słynny rekord. Wydobywają węgiel z dołu, który wykopali własnymi rękami. Miniszyb ma tylko 16 cali. Jest tyle węgla, że wystarczy na skromne potrzeby. Jest tyle nadziei, że wystarczy, aby pogodnie patrzeć w przyszłość. To nowi bohaterowie Donbasu.

Wschodnia Jawa, Indonezja. Mija trzydzieści lat jak Pak Augus wydobywa siarkę z krateru na szczycie góry Kawah Ijen. Każdego dnia dźwiga na plecach dwa kosze, połączone jarzmem, znosząc urobek do doliny u stóp góry. Za każdym razem jego plecy muszą wytrzymać ciężar 70 - 100 kg. Dla turystów ludzie tacy, jak Pak Augus stanowią turystyczną atrakcję. Chętnie zaczepiają i fotografują robotników – duchy minionej epoki.

Bunmi Onokoy wraz z pozostałymi robotnikami pieką, myją, obdzierają ze skóry, porcjują, handlują, pilnują i przewożą mięso - każdego dnia od rana do północy. W ciągu jednego dnia pracy są w stanie sprawić, że 350 kóz i prawie tyle samo byków zamienia się z żywych zwierząt w czyste, gotowe do spożycia mięso.

Port Harcourt, Nigeria. Robotnicy są tu dumni, hałaśliwi i weseli. Są pełni wiary w siebie i swojej siły. Są jak lwy. Dzięki nim ich rodacy mają, co jeść.

Dawa Khan tak naprawdę jest rolnikiem. Jednak zbiory nie są na tyle wystarczające, aby zapewnić utrzymanie. Dawa przybywa do Gaddani (Pakistan), aby wraz z setkami innych robotników gołymi rękami rozbierać na części stare tankowce. Silna wiara w Boga i równie silne poczucie braterskiej wspólnoty dają im siły do codziennej walki z niebezpieczeństwami, jakie czyhają na nich w pracy.

A tymczasem w Chinach rodzi się przyszłość. W stalowniach Angang (prowincja Liaoning) ludzie wierzą w ekonomiczny boom i lepszą przyszłość. Stawiają na nowe piece o swojskich imionach w rodzaju „Nowy nr 1” i na osobowość. Dla okolic niemieckiego Duisburga przyszłość już nadeszła. Tu piece, które dawno zostały zamknięte - nocami ożywają feerią oślepiających, fantastycznych kolorów. Zielone, czerwone, niebieskie i żółte - olśniewające światła sprawiają, że rdza wydaje się znikać. W miejscu, które było niegdyś olbrzymim miejscem pracy, dzisiaj króluje plac zabaw. Każdej soboty młode pary przychodzą pod pomnik Stachanowa świętować najpiękniejsze chwile swojego życia.

Wybrane festiwale i nagrody/ selected festivals and awards: 2005 - MFF Wenecja/Venice IFF, 2005 - MFF Toronto/Toronto IFF, 2005 - CPH:DOX Kopenhaga, Nagroda Grand Prix/CPH:DOX Copenhagen, Grand Prix, 2005 - MFF Londyn, Nagroda Giersona/London IFF, Gierson Award, 2005 - DOK Leipzig, Nagroda FIPRESCI/DOK Lepizig, FIPRESCI Award, 2005 - Nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej/Nomination to European Film Award, 2006 – MFF San Francisco, Główna Nagroda Golden Gate Award w kategorii “Najlepszy Pełnometrażowy Film Dokumentalny”/San Francisco IFF, Golden Gate Award for the best feature documentary, 2006 - PLANETE+ DOC FF, Wyróżnienie Jury/Jury Mention