W skrócie

O filmie

W godzinnym dokumencie, Irański reżyser - Massoud Bakhshi sięga do prześladujących go wspomnień z dzieciństwa. Wiążą się z wizytą wuja, który pewnego dnia zjawił się aby odebrać najcenniejszy rodzinny skarb – piękny perski dywan. Inne wspomnienie wiąże się z ojcem, który zaginął po wyjściu z domu i którego ciało odnaleziono po dwóch latach. Zwłoki podziurawione były dwudziestoma czterema kulami. Narratora filmu dręczą koszmary, dlatego kryje się w czterech ścianach domu i łyka tabletki nasenne. Obsesyjnie przegląda też albumy ze zdjęciami. Chce się przekonać, którzy członkowie rodziny kłamią, a którzy mówią prawdę. Fotografie zbierał pradziad, zafascynowany sztuką i utrwalaniem historii. Patrząc na zdjęcia narrator nie potrafi odróżnić członków rodziny od przypadkowych osób. „Obcy czy rodzina – dziś nie ma to już dla mnie znaczenia” – tłumaczy.

Wydaje się, że opowieść o doświadczeniach rodziny reżysera została potraktowana przyczynkowo. Przy pomocy języka symboli i aluzji, Masoud Bakshi odnosi się nie tylko do historii rodzinnej ale do rzeczywistości swego kraju, kierowanego przez imamów, tłumiącego opór młodych, poddającego cenzurze wszelkie przejawy wolnej kultury. Tytułowy „perski dywan” reprezentuje w filmie całą perską spuściznę kulturową, której ciągłości próbują zaprzeczyć rządy fundamentalistów.

Narrację dokumentu tworzy komentarz z offu, ilustrowany materiałami archiwalnymi z burzliwej historii Iranu, cytatami z dzieł irańskiej kinematografii oraz niezliczoną ilością starych, spatynowanych fotografii. Ostatnim rozdziałem filmu jest pojawienie się dwójki dzieci w domu narratora. „Największym grzechem jest kłamstwo” – powtarzają małe dziewczynki. Czy w przyszłości pozwolą odebrać sobie najcenniejszy skarb rodzinny?

Wybrane nagrody i festiwale/Selected festivals and awards: 2010 - MFF Amsterdam/IDFA